Het mooie van een carrière zo lang en zo productief als die van Savoy Brown is dat er geen enkele verwachting is om met al het werk vertrouwd te zijn, zodat je er overal in kan springen waar je toevallig bent en het is allemaal heel logisch. Het geldt dus voor Savoy Brown, hun volwassen, bedachtzaam geluid, hetgeen ze nu ook demonstreren op "Ain't Done Yet", hun 41ste album. Savoy Brown heeft het overleefd dankzij zanger / gitarist / toetsenist / harmonicaspeler Kim Simmonds, het enige constante lid in het hele bestaan van deze Britse band. Hij is het hart van de band, en hoewel zijn stem wat aan kracht heeft ingeboet, is het nog steeds interessant. Simmonds is dus al vanaf de eerste dag bij hen en het is zijn gitaar en visie die de band door de decennia heen heeft gedreven en beluister je  "Ain't Done Yet", het is echt Kim's meeslepende gitaarspel dat op elk nummer tot je spreekt.

Savoy Brown is een band die in 1965, in Battersea in het zuidwesten van Londen door gitarist Kim Simmonds en mondharmonicaspeler John O'Leary opgericht werd. Het woord "Savoy" kwam van het Amerikaanse blues label Savoy Records. Savoy Brown was als blues rockband in de late jaren ’60 vooral in Amerika populair. Frontman, zanger/ gitarist Kim Simmonds, wiens dominante persoonlijkheid zorgde voor heel wat verloop in de groep. In 1965 betond de originele line-up uit Kim Simmonds (gitaar, harmonica, keyboards, zang), Bryce Portius (zang), Trevor Jeavons (keyboards), Ray Chappell (bas), Leo Manning (drums) en John O'Leary (harp). Bryce Portius was een van de éérste zwarte blues muzikanten, die in een blanke Britse rockband speelde. Het eerste Savoy Brown album -met al wijzigingen in de originele line-up- ‘Shake Down’ (een verzameling van blues covers) kwam uit in 1967. Jeavons was toen al vervangen door Bob Hall en Martin Stone vervoegde hen op gitaar. O'Leary verliet de band kort nadat Stone erbij kwam o.w.v. problemen met manager Harry Simmonds. Anno 2019, na ruim meer dan 50 jaar, is Savoy Brown nog altijd op podia en in opnamestudio’s actief. Enkel Kim Simmonds is er nog bij vanaf de oprichting. Hij wordt vanaf 2009 gebackt door bassist Pat DeSalvo en drummer Garnet Grimm. In 1972 splitste zich de band Foghat af van Savoy Brown. Van de originele leden is de mondharmonicaspeler John O'Leary nog actief in het Britse blues circuit met zijn groep Sugarkane. De anderen, zoals Dave Walker (zang: 1971–1972, 1986–1991) speelde later bij Fleetwood Mac en Black Sabbath. Andy Pyle (bas: 1971, 1972–1974), speelde samen met Mick Abrahams (Jethro Tull) in Blodwyn Pig en later met The Kinks en Gary Moore.

Het laatste studio album -het 9de als trio- "Ain't Done Yet" is de 41ste release van Savoy Brown. Het album zal eind deze maand bij het Californisch label Quarto Valley Records uitkomen, dat ook de voorganger "City Night" (2019) uitbracht, en zoals op dit vorig album produceerde Kim Simmonds dit nieuwe album en schreef zelf wederom alle nummers. Savoy Brown bevestigt zijn faam als power trio al direct in de opener  "All Gone Wrong", een pompende blues rocker, waarin drummer Garnet Grimm de groove oplegt en Kim Simmonds al onmiddellijk met veel bottleneck slides uithaalt. De kwaliteit die hier in 2020 te midden van het coronavirus te zien is, laat me met een nogal zwaarwegend 41-albumprobleem zitten, want ik kan me niet voorstellen dat fans van gitaargedreven bluesrock hier niet iets vinden om van te houden, ik zie dus jongere muziekliefhebbers de back-catalogus die ver vooruitloopt op vele andere artiesten van deze leeftijd gaan uitpluizen. Neem bvb. het daarop volgende, het zes minuten durende "Devil's Highway", het is een loom eenzaam nummer met een beetje Chris Rea, een beetje Dire Straits in de mix, en je hebt een verrassende song, maar het is die leadgitaar die boven de horizon uitsteekt en blijft voortdrijven in de acht andere geweldige nummers die je van alle kanten benaderen, zoals het meer folky, met slide gedreven "River on the Rise", de stotterende barroom blues van "Borrowed Time" en de traditionele swing en groove van het titelnummer "Ain't Done Yet". Dit nummer is feitelijk meer een snelle 12-bar blues met veel rockbombast. De stem van Simmonds is vermoeid en weerspiegelt het thema van het koor: "Ain't done Yet". Maar hoezeer de zang ook klinkt als iemand die met succes de vermoeidheid achter zich laat, zijn gitaarsolo is hoogdravend en fladdert door het nummer. En we zijn half het album, wow!

"Jaguar Car" gebruikt de John Lee Hooker/ZZ Top "La Grange" riff. Simmonds leent een beetje Billy Gibbons bekende vocals, maar houdt de blues gecentreerd met wat mooi harmonica werk en ritmische slide gitaar. Het is een boogie die de tijd neemt om zich te ontvouwen. De gestripte akoestische shuffle "Rocking in Louisiana" heeft een Creedence Clearwater Revival feel met een sterke Simmonds vocale performance, hier klinkt het alsof hij misschien wel uit het Amerikaanse zuiden komt en niet uit het zuiden van Wales. Het album heeft de relaxte energie van een band die weet wat hij moet doen en niets probeert te bewijzen. Simmonds is nog steeds een sterke performer en songwriter, ondersteund door de stevige ritmesectie van Pat DeSalvo op bas en Garnet Grimm op drums.  Savoy Brown bestaat al zo lang omdat Simmonds zijn publiek begrijpt, maar ook de blues. Het is logisch dat hij nog steeds solide albums maakt, als ze niet goed waren, zouden de mensen ze allang niet meer kopen want deze mensen komen terug voor kwaliteit. Kim Simmonds en Savoy Brown doen na vijftig jaar nog altijd wat de fans van hen verwachten. "Ain't done Yet" is een album dat zowel blues als rockfans en de jongere liefhebbers van stevig gitaarwerk zal bevallen.